நக்ஷத்ரா 16 வயதில் தான் திருநங்கை என்பதை அறிந்தார். பெற்றோர் அவர்களை வீட்டை விட்டு வெளியேற்றினர். அடுத்து என்ன செய்வது என்று தெரியாமல் நக்ஷத்ரா திடீரென்று தனியாக நின்றாள். எந்த ஆதரவும் இல்லாமல் வலியையும் துன்பத்தையும் அனுபவித்து வந்துள்ளார்.
2017 ஆம் ஆண்டில், நக்ஷதிலா கர்நாடகாவின் குர்பார்கர் மாவட்டத்தில் உள்ள தனது வீட்டை விட்டு வெளியேறி வாய்ப்புகளைத் தேடி பெங்களூருக்குச் சென்றார். மூன்று மாதங்களாக ரோடு எதுவும் தெரியவில்லை. நான் சாலையில் அலைந்தேன். பின்னர் அவர் திருநங்கை சமூகத்தில் சேர்ந்தார்.
அவர் அதுவரை இரண்டு வாழ்க்கைப் பாடங்களைக் கற்றிருந்தார். ஆதரவற்றவர்களின் வலியும் வேதனையும் எனக்குப் புரிந்தது. கல்வியறிவு இல்லாததால் திருநங்கைகள் பிச்சை எடுப்பது மற்றும் பாலியல் தொழிலில் ஈடுபடுவதை அவர் கவனித்தார்.
நக்ஷத்திரங்களுக்கு பிச்சை எடுப்பதைத் தவிர வேறு வழியில்லை. தேவையற்ற வாழ்க்கை. படிக்க வேண்டும் என்ற ஆசை மழுப்பலான வாழ்க்கையை சுவாரஸ்யமாக்கியது. அதற்காக பணத்தைச் சேமிக்கத் தொடங்கினார்.
மெக்கானிக்கல் இன்ஜினியரிங் பிரிவை முடித்தார். பெங்களூரில் உள்கட்டமைப்பு மேம்பாட்டிற்குப் பொறுப்பான “புருஹத் பெங்களூர் மகாநகர பலிகே” (BBMP) நிர்வாகக் குழுவில் தன்னார்வலராகப் பங்கேற்றார்.
வருமானம் சம்பாதித்து, தங்களைத் தாங்களே ஆதரிக்கத் தொடங்கிய பின் வீடற்ற ஏழைகளுக்கு உதவுவதற்காக 2020 ஆம் ஆண்டில் நன்மனே சுமனே என்ற தன்னார்வ தொண்டு நிறுவனம் தொடங்கப்பட்டது. பெங்களூரைச் சேர்ந்த தன்னார்வ தொண்டு நிறுவனம், LGBTQIA+ தனிநபர்கள், எச்ஐவியால் பாதிக்கப்பட்டவர்கள், ஊனமுற்றோர் மற்றும் முதியோர்கள் உள்ளிட்ட ஏழைகளுக்கு தங்குமிடம் வழங்குகிறது.
நக்ஷத்ரா, ஏழை மற்றும் வீடற்ற திருநங்கைகளுக்கு தங்குமிடம் ஒன்றைத் தொடங்கிய இந்தியாவின் முதல் திருநங்கை ஆவார்.
அனைவருக்கும் தங்குமிடம்
நக்ஷத்ரா சாலையில் தங்கியிருந்து தான் அனுபவித்த நாட்களைப் பற்றி பேசுகிறார்.
“நான் நடைபாதையில் ஏறக்குறைய இரண்டு மாதங்கள் கழித்தேன். மக்கள் தூக்கி எறியும் உணவை நான் சாப்பிடுகிறேன், நான் பொது கழிப்பறைகளில் குளிக்கிறேன். நான் அட்டைப் பெட்டிகளின் கீழ் வாழ்கிறேன். நான் என் குடும்பம் மற்றும் எனது வீட்டின் பாதுகாப்பைப் பற்றி பயப்படுகிறேன். “நான் இல்லாமல் வெறுமையான வாழ்க்கையை வாழ்ந்தேன். ஒரு பிடி அரிசி கூட, “என்று அவர் கூறுகிறார்.
அவர் மேலும் விரிவாகக் கூறும்போது,
“நான் தெருவில் தூங்கிக் கொண்டிருந்தபோது யாரும் எனக்கு உதவ வரவில்லை, உங்கள் குடும்பத்தால் கைவிடப்பட்டால், உங்கள் வாழ்க்கையில் எந்த உதவியும் இல்லை, நம்பிக்கையும் இல்லை, நான் யாரையும் அத்தகைய ஆதரவற்ற நிலையில் விடமாட்டேன். நான் முடிவு செய்தேன். வயது, மதம் அல்லது பாலினம் ஆகியவற்றைப் பொருட்படுத்தாமல் தேவைப்படும் அனைவருக்கும் ‘நன்மனே சுமனே’ பாதுகாப்பான இல்லமாக செயல்படுகிறது,” என்று அவர் கூறுகிறார்.
தேவைப்படும் ஒருவரைத் தொடர்பு கொண்டால், நக்ஷத்ராவும் அவரது குழுவினரும் உடனடியாக உணவு, உடை மற்றும் பிற அத்தியாவசியப் பொருட்களை வழங்குவதன் மூலம் உதவ விரைகின்றனர்.
“தெருவில் வாழும் மற்றும் துன்புறும் மக்களுக்கு ஒரு படுக்கை, மூன்று வேளை உணவு, அவர்களின் குழந்தைகளுக்கு கல்வி, தேவையான மருத்துவ உதவி மற்றும் ஆலோசனைகளை நன்மனே சுமனே வழங்குகிறது.
இந்த வெளியேற்றும் மையத்தில் தற்போது சுமார் 80 பேர் உள்ளனர்.
திருநங்கைகள் குறித்த தவறான எண்ணங்களால் நக்ஷத்ரா பல சிரமங்களை சந்தித்துள்ளார். தன்னார்வ தொண்டு நிறுவனம் தொடங்கப்பட்ட பிறகு கொரோனா வைரஸ் காரணமாக விதிக்கப்பட்ட பூட்டுதல் மிகப்பெரிய தடையாக மாறியது.
“கொரோனா தொற்று நடுத்தர வர்க்கம் மற்றும் ஏழை மக்களை கடுமையாக பாதித்துள்ளது. LGBTQ+ சமூகத்தின் அன்றாட வாழ்க்கை கேள்விக்குறியாகியுள்ளது. குடும்பங்கள் பணம் கொடுக்கவில்லை அல்லது நெருக்கமான ஆதரவை வழங்கவில்லை. . எனது சமூகத்தின் அவல நிலையைக் கண்டு அவர்களுக்கு உதவ முடிவு செய்தேன். ,
தங்குமிடம் கட்டுவது மிகவும் கடினமாக இருந்தது. பலர் இடம் கொடுக்க மறுத்தனர். அவர் ஒரு பிச்சைக்காரர் மற்றும் ஒரு பாலியல் தொழிலாளி என்று கேலி செய்யப்பட்டார். பல மாத போராட்டத்திற்கு பிறகு பெங்களூரு கங்கோண்டனஹள்ளி பகுதியில் வசிக்கும் பெண் ஒருவர் இடம் கொடுக்க சம்மதித்துள்ளார்.
இந்த நேரத்தில், நக்ஷத்ராக்கள் அடமானம் வைக்கப்படுகின்றன. அவர் தனது சேமிப்பை ஒரு NGO நடத்த பயன்படுத்துகிறார். அப்போதிருந்து, தன்னார்வ தொண்டு நிறுவனம் தனிநபர்கள் மற்றும் நிறுவனங்களின் நன்கொடைகளால் ஆதரிக்கப்படுகிறது.
“நாங்கள் அடைக்கலம் கொடுத்த மக்களுக்கு உணவு கூட வழங்க முடியவில்லை. அரிசி, பருப்பு, எண்ணெய் எதுவும் இல்லை. எனது சேமிப்பை எல்லாம் செலவழிக்க என்னால் சகிக்க முடியவில்லை. எனது முயற்சிகள் எக்காரணம் கொண்டும் தடைபடும். இல்லை என்பதில் உறுதியாக உள்ளேன்” என்கிறார் நக்ஷத்ரா. .
நக்ஷத்ரா எத்தனையோ கஷ்டங்களைச் சந்தித்தாலும், தன்னைப் போன்ற தெருக்களில் இருக்கும் ஆதரவற்றவர்களுக்கு உதவ வேண்டும் என்ற ஆசை குறையவில்லை.