இரு கைகள் இல்லை; தன்னம்பிக்‘கை’ ஆக இருந்த பாட்டி

“அவன் பிறந்தவுடனேயே அம்மாவும் அப்பாவும் வெறுத்தார்கள்… ஆம், ஒருமுறை கைகள் இல்லாமல் குழந்தை பிறந்தது.. குழந்தையை அவனுடைய பாட்டி வீரம்மாளும், தாத்தா ராமாவும் தூக்கிக்கொண்டு உளுந்தூர்பேட்டைக்கு அனுப்பிவைத்து,

தாத்தா ராமர் விவசாயக் கூலித் தொழிலாளி. பாட்டி யாரோ அழைத்தால் விவசாய வேலைக்குச் செல்கிறார். இது வரைக்கும் என் பாட்டிக்கு என் மேல நம்பிக்கை அதிகம். எப்படியாவது பிழைப்பேன் என்கிறார் ஆயுதமே இல்லாமல் வளர்ந்த வித்யாஸ்ரீ.

இரண்டு கைகள் இருந்தாலும் பலர் சோம்பேறிகளாக இருப்பதை நாம் சில காலமாகப் பார்த்து வருகிறோம். ஆனால், பெற்றோரால் கைவிடப்பட்ட வித்யாஸ்ரீ, பிறந்ததில் இருந்து இரு கைகளும் இல்லாமல் வாழ்ந்து வந்துள்ளார்.

வித்யாஸ்ரீயின் சொந்த ஊர் விழுப்புரம் மாவட்டம் முகையூர் ஒன்றியத்துக்கு உட்பட்ட அளுத்காடு கிராமம். இவரது தந்தை அண்ணாமலை, 65, கரும்பு வெட்டும் விவசாய கூலி தொழிலாளி, இவரது தாய் பழனியம்மாள், 53. வித்யாஸ்ரீ உடன் பிறந்தவர்கள் 5 பேர். வித்யாஸ்ரீ மூத்தவர். மூன்று சகோதரிகளுக்கும் திருமணமாகிவிட்டது, கடைசி சகோதரியும் திருமணம் செய்ய திட்டமிட்டுள்ளார்.

30 வயதான வித்யாஸ்ரீ, ஆங்கிலத்தில் முதுகலைப் பட்டம் படிப்பது மட்டுமின்றி, இளங்கலைப் பட்டமும் பெற்றுள்ளார்.

வித்யாஸ்ரீக்கு ஐந்து வயதாக இருந்தபோது, ​​பாட்டி வீரம்மாள், உளுந்தூர்பேட்டை அருகே உள்ள ஈர்ப்பூர் ஜூனியர் மேல்நிலைப் பள்ளியில் ஒன்றாம் வகுப்பு படிக்க அழைத்துச் சென்றார். வித்யாஸ்ரீக்கு இரண்டு கைகளும் பறிபோனதை அறிந்த முதல்வர், அவளை பள்ளியில் சேர்க்க மறுத்துவிட்டார்.

பதி வீரம்மாள் அரசுப் பள்ளிகள் நமக்கானவை, நம் குழந்தைகளைச் சேர்க்க வேண்டும். தன் பிள்ளைகள் இல்லாமல் இங்கிருந்து போகமாட்டேன் என்பதில் உறுதியாக இருந்தார்.

“கையைப் பயன்படுத்தாமல் எழுதுவது எப்படி? புத்தகத்தைப் பிரித்தால் எப்படிப் படிப்பது?” என்று பதிலளித்த வீரம்மாள் பாட்டி, “நான் என் பேத்தியின் கைகள்…” என்று பதிலளித்து வித்யாஸ்ரீயை பள்ளியில் சேர்த்தார்.
அப்போது சதீஷ்குமார் என்ற ஆசிரியர் வித்யாஸ்ரீக்கு உதவி செய்து பள்ளியில் சேர்க்கிறார்.

புத்தகங்களைப் படிப்பது மற்றும் கடிதம் எழுதுவது எப்படி என்பது குறித்த தனது முதல்வரின் கேள்விகள் கல்வியில் ஆர்வத்தை ஏற்படுத்தியதாக வித்யாஸ்ரீ கூறினார்.

வித்யாஸ்ரீ தன் கால்களைக் கைகளாகப் பயன்படுத்தி எழுதவும் படிக்கவும் தொடங்கினாள். அதன்பிறகு, தனக்குத் தேவையான எல்லாவற்றுக்கும் கால்களைப் பயன்படுத்தத் தொடங்கினார்.

இன்றைய கம்ப்யூட்டர் யுகத்தில் வித்யாஸ்ரீயும் தனது கைப்பேசியை பயன்படுத்த கால்களையே பயன்படுத்துகிறார். அவரும் போனில் நம்பர் லாக் போட்டு கால் விரலால் திறந்து பார்த்தார். வாழ்க்கையில் ஏற்பட்ட இந்த மாற்றத்தை அவரே விவரிக்கிறார்.

நான் கையின்றி பிறந்து என்னை வளர்க்க ஆரம்பித்ததை பாட்டி வீரம்மாளும், தாத்தா ரமாவும் அலுத்துக் கொண்டார்கள். நான் சின்ன வயசுல இருந்தே பாட்டி என்னை ரொம்ப கரிசனையா பார்த்துக்கறாங்க, ஸ்கூலுக்கு கூட்டிட்டு போறாங்க, ஸ்கூல்ல இருந்து கூட்டிட்டு வருவாங்க, குளிப்பாட்டி, மாற்றுத்திறனாளி, வீட்டு வேலைகள் எல்லாமே.

பட்டி வீரம்மாள் தான் என்னை வளர்த்து ஆயுளுக்கு ஒரு வேலை இருக்கிறது என்று சொல்லி வளர்த்தவர்.
உளுந்தூர்பேட்டை அருகே உள்ள ஈர்ப்பூர் பப்ளிக் பள்ளியில் 1 முதல் 8ம் வகுப்பு வரை படித்தேன். பின்னர் உள்ளூர் ஆற்காடு பப்ளிக் பள்ளியில் 10ம் வகுப்பு வரை படித்தார். நான் எனது வகுப்பில் 10வது இடத்தைப் பிடித்து 500க்கு 329 மதிப்பெண்கள் பெற்றேன்.

அடுத்து, 12ம் வகுப்பில், திருக்கோவிலூர் அருகே, கீஹோயூரில் உள்ள டேனிஷ் மெக்கானிக்கல் பள்ளியில் படித்து, 1200க்கு 744 மதிப்பெண்கள் பெற்றார். நான் ஒன்றாம் வகுப்பு முதல் எட்டாம் வகுப்பு வரை படிக்கும் போது எனக்கு ஒன்றுமே புரியவில்லை.

பின்னாளில் பள்ளி, கல்லூரிகளுக்குப் போனபோது கைகள் இல்லாததுதான் என் பெரிய கவலை. என்னுடன் படித்த மாணவர்கள் எப்போதும் உதவியாக இருந்தார்கள் என்று சொல்லலாம். யாரும் என்னை ஏளனமாகப் பார்க்கவில்லை.

பள்ளியில் எனக்கு ஏதாவது தேவைப்படும்போது, ​​​​எல்லோரும் என்னை அழைத்துச் சென்று அங்கு அழைத்துச் சென்று எனக்கு உதவினார்கள். எனது 10 மற்றும் 12 ஆம் வகுப்பு தேர்வுகள் மற்றும் பல்கலைக்கழக தேர்வுகள் அனைத்தையும் நானே எழுதினேன்.
நான் ஒரு தனி அறையில் தேர்வு எழுதுகிறேன், அங்கு மற்ற மாணவர்களை விட எனக்கு கூடுதல் மணிநேரம் வழங்கப்படுகிறது. இது வரைக்கும் கால்களை விரித்து புத்தகங்கள் படித்திருப்பேன் ஆனால் வெளியூர் செல்ல வேண்டுமென்றாலும் யாரும் உடன் வராமல் பேருந்தில் தனியே பயணிப்பேன்.

இந்நிலையில் திங்கள்கிழமை மாவட்ட ஆட்சியர் அலுவலகத்தில் நடைபெற்ற குடியிருப்போர் குறைதீர்க்கும் கூட்டத்துக்குச் சென்று ஆட்சியரிடம் மனு அளித்தேன். ஆசிரியர் தகுதித் தேர்வு எழுதி வேலை வாங்கும் முன் என் மணிவாய் விழுப்புரம் மாவட்ட அரசு சில வேலைகளைச் செய்ய வேண்டும்.

யார் மோகன் அந்தப் புத்தகத்தைப் படித்துவிட்டு, “லைவ் அண்ட் ஷோ” திட்டத்தில் “புரொஃபஷனல் சோஷியலஜிஸ்ட்” வேலையை எனக்குக் கொடுத்தார்.

தற்காலிக வேலைதான் என்றாலும் என்னால் வேலை செய்ய முடியும் என்று நம்பி அந்த வேலையை கொடுத்தார் மாவட்ட ஆட்சியர் திரு.மோகன். இருந்தாலும் ஆசிரியர் ஆக வேண்டும் என்பதே எனது லட்சியம், அதற்காக எப்போதும் படித்து வருகிறேன்.

நான் கவலைப்படுவது என்னவென்றால், யாராவது எதையாவது விரும்பினால், அதை என்னால் அவர்களுக்கு கொடுக்க முடியவில்லை என்றால், அது என்னிடம் இல்லை என்று எனக்குத் தெரியும். அதுவரை நான் அதைக் கவனிக்கவே இல்லை.

நான் இளங்கலைப் பட்டப்படிப்பைப் படிக்க திர்கோவில் கலை மற்றும் அறிவியல் கல்லூரியில் சேர்ந்தபோது, ​​பல்கலைக்கழக நிர்வாகம் என் நிலையைப் பார்த்து என்னை இலவசமாகப் படிக்க வைத்தது. அதன் பிறகு, முதுகலைப் பட்டம் பெற்று, PET தேர்வில் தேர்ச்சி பெற்று, தற்போது ஆசிரியர் சான்றிதழ் தேர்வுக்கு படித்து வருகிறேன்.

“என்னுடைய ஒரே குறிக்கோள் பணம் சம்பாதிப்பதும், என் குடும்பத்திற்கு உதவுவதும் மட்டுமே. என்னுடைய தற்போதைய வருமானம் வீட்டுச் செலவுகளுக்குப் பயன்படுத்தப்படுகிறது, பெரிய செலவுகள் எதுவும் இல்லை.

“எனக்கு கைகள் இருக்காது என்று நான் ஒருபோதும் நினைத்ததில்லை. மற்றவர்களுக்கு தொடர்ந்து உதவுவதும், எனது குடும்பத்திற்கு போதுமான வருமானத்தை வழங்குவதும்தான் எனது ஒரே லட்சியம்” என்கிறார் வித்யாஸ்ரீ.
நான் வேலை செய்யும் இடத்தில் கூட, என் சக ஊழியர்கள் என்னை உன்னிப்பாகக் கவனிக்கிறார்கள். வேலை விஷயத்தில் நான் சமரசம் செய்து கொள்வதில்லை.

நான் ஒரு வட்டார வளர்ச்சி அலுவலகத்தில் கணினி தரவு பதிவு பணியாளராக பணிபுரிகிறேன். கிராமப்புற இளைஞர்களின் விவரங்களைப் பதிவு செய்வதும், அவர்களுக்குத் தெரிந்த வேலைகளில் பயிற்சி அளிக்க பரிந்துரைப்பதும் இதன் வேலை. எனக்குக் கொடுத்த வேலையை முழு மனதுடன் செய்துள்ளேன் என்கிறார் வித்யாஸ்ரீ.