நரிகுலம் சமூகத்தைச் சேர்ந்த பழங்குடியினப் பெண்ணான ஸ்வேதா அட்சம்கம், தான் எதிர்கொள்ளும் சமகாலப் பிரச்சனைகள் மற்றும் முக்கியமாக நரிகுலம் சமூகத்தைச் சேர்ந்த குழந்தைகளுக்காக ஒரு பள்ளியை நடத்துவது பற்றி ஒரு மணி நேரத்திற்கும் மேலாக பேசினார்.
திருச்சியில் உள்ள தேபராயன் ஏரி கிராமம் எனது சொந்த ஊர். அப்பா மகேந்திரன் 12ம் வகுப்பு வரை படித்தார். திருமணம் முடிந்து படிப்பில் பிசியாக இருந்ததால், நான் 10ம் வகுப்பு படிக்கும் போது என் அம்மா கர்ப்பமானார். நான் பிறந்த பிறகு என். அம்மாவால் 10ம் வகுப்பில் கூட தேர்ச்சி பெற முடியவில்லை.
1980-ம் ஆண்டு திருவள்ளுவர் குருகுல தொடக்கப்பள்ளியில் தனியார் பள்ளி நடத்தி வந்த ஹெ.எம் அப்பாவா அழைத்து ஹாஸ்டல் தொடங்கச் சொன்னார்.அதை வெச்சு பிள்ளைங்களுக்கு சாப்பாடு போடலாம்னு சொன்னாரு.
அப்பா ஐஏஎஸ். R.S. மலையப்பன் காவல்துறை அதிகாரி ஒரு தங்கும் விடுதி மற்றும் நரிக்குறவர் கல்வி மற்றும் நலச் சங்கம் என்ற அரசு சாரா அமைப்பை நிறுவினார். விடுதி துவங்கியது முதல் பல பகுதிகளில் இருந்து குழந்தைகள் வந்து தங்கி படிக்கின்றனர். குறிப்பாக 6ம் வகுப்பு முதல் 8ம் வகுப்பு வரை படிக்கும் மாணவர்களுக்கான விடுதியில் மாணவர் எண்ணிக்கையும் அதிகரித்துள்ளது. பதினைந்து வருடங்களுக்கு முன் பள்ளிகளை நடத்துபவர்களால் நடத்த முடியாததால் பள்ளிகளை நடத்தும் பொறுப்பு எங்களுக்கு வந்தது. .
பொதுவாக எங்கள் கிராமத்தில் ஒரு பெண் நன்றாக வளர்ந்தாலோ, பருவம் அடைந்தாலோ உடனே திருமணம் செய்து வைக்கச் சொல்வோம். என் அப்பாவும் அம்மாவும் என்னை இங்கிருந்து 30 கிலோமீட்டர் தொலைவில் உள்ள பள்ளிக்கு அனுப்பினார்கள், யாரும் பார்க்கவோ சொல்லவோ முடியாது. அங்கேயே தங்கி ப்ளஸ் டூ வரை படித்தேன். ஆனா எல்லாரும் மறுபடியும் கல்யாணம்னு பேச ஆரம்பிச்சதும் “வேண்டாம் என் பொண்ணு படிக்கணும்” என்று சொல்லி இன்ஜினியரிங் படிக்கச் சொன்னார்கள்.
பட்டப்படிப்புக்குப் பிறகு எனக்கு மிகப்பெரிய உத்வேகம் என் அப்பாதான். அவரைப் பார்த்ததும் அதே துறையில் ஆர்வம் ஏற்பட்டது. அப்பா செய்துகொண்டிருந்த அனைத்து வேலைகளையும் நான் பகிர்ந்துகொண்டேன், அவருக்கு உதவி செய்தேன், தொழில்நுட்ப வேலைகள் அனைத்தையும் கவனித்துக்கொண்டேன்.
உண்மையில் நரிகளின் சமூகத்தில் அதிக சதவீதம் உள்ளது. நரிகுலவர் சமூகம் இப்போது மிகவும் பிற்படுத்தப்பட்ட சாதி பட்டியலில் உள்ளது. அதை மாற்ற கோரி 2015ல் டெல்லி சென்று பழங்குடியினராக போராட்டம் நடத்தினோம். இப்போது ஒரு மசோதா அறிமுகப்படுத்தப்படுகிறது, மசோதாவை இயக்கப்பட்டால் ஏதாவது நல்லது நடக்கும்.
பிறகு 2017-ல் என் அப்பா சிறுநீரக நோயால் காலமானார். நாங்கள் நடத்திய பள்ளியில் என் தந்தை இறந்துவிட்டார். மிகவும் மனதைத் தொடும் கதையாக இருந்தது.
இந்தப் பள்ளியில் படிக்கும் குழந்தைகளின் பொருளாதாரப் பின்னணி என்ன?
200 குழந்தைகளும் இந்த விடுதியில் தங்கி படித்து வந்தனர். நிதி வசதி இல்லாததால் தற்போது விடுதிகள் நடத்த முடியாத நிலை உள்ளது. பள்ளியில் படிக்கும் அனைத்து குழந்தைகளும் வறுமைக் கோட்டிற்கு கீழ் உள்ளனர். எல்லோரும் ஒடுக்கப்பட்டவர்கள். முக்கியமாக தலித்துகளும் படிக்கிறார்கள்.
என் தந்தை இறந்த பிறகு, பள்ளியை நடத்தும் பொறுப்பு என்னிடம் ஒப்படைக்கப்பட்டது. நான் பல சட்டச் சிக்கல்களைச் சந்திக்க வேண்டியிருந்தது. பல அதிகாரிகள் எங்களை எதிர்ப்பார்கள். நரி சமூகத்தில் உள்ள குழந்தைகள் படிப்பில் பல பிரச்சனைகளை சந்திக்க வேண்டியுள்ளது.
நரிகுலம்ஊர் ஊராகச் செல்லும் ஜிப்சிகள். ஒரே இடத்தில் தங்க வேண்டும் என்றால் அவர்களுக்கு வீடு கொடுத்து வருமானம் ஈட்ட வேண்டும்.
ஒரு NGO ஆரம்பிக்க அமைப்பின் மூலம் தந்தை அவர்களின் தொழில், உரிமைகள் மற்றும் பெண்களின் முன்னேற்றத்திற்காக உழைத்துள்ளார்.
அரசின் கலைக் கண்காட்சிகளில் பங்கேற்க அனைத்து கைவினைத் தயாரிப்பாளர்களையும் அழைக்க வேண்டும். என் தந்தைக்கு இது மிகவும் பயனுள்ளதாக இருந்தது. இருப்பினும், பல கோவில்களில் மார்ச் மற்றும் ஏப்ரல் மாதங்களில் திருவிழாக்கள் நடைபெறுவதால், குழந்தையின் குழந்தைப் பருவத்தை மதிக்க மார்ச் ஒரு நல்ல நேரம். திருவிழா முடிந்து நான்கு மாதங்களுக்குப் பிறகு, அவர்கள் திரும்பி வருகிறார்கள். பின்னர் அந்த மாணவர் மீண்டும் அதே வகுப்பில் படிப்பார். என்ன சொன்னாலும் இந்தக் குடியேற்றத்தை மட்டும் நம்மால் கட்டுப்படுத்த முடியாது.
இருப்பினும், தங்கள் நாடோடித் தன்மையை இழக்கவில்லை என்பதும், அவர்களுக்கு நிரந்தர வணிக வருமானம் இல்லை என்பதும் சில உண்மையான சிக்கல்களை ஏற்படுத்துகிறது. பாகுபாடு எப்போதும் நாம் எதிர்கொள்ளும் மிகப்பெரிய சவால். இப்போது குழந்தைகள் கூட பள்ளிக்கு செல்வதில்லை
தீண்டாமை என்ற பெயரில். இன்னும் 200 அல்லது 300 ஆண்டுகளில் இந்த நிலை மாறுமா என்பது சந்தேகமே.
மத்திய அரசின் “அனைவருக்கும் கல்வி” திட்டத்தின் கீழ், விடுதியில் தங்கும் ஒவ்வொரு குழந்தைக்கும் அரசு ரூ.650 வழங்கும். இருப்பினும், குழந்தை பராமரிப்பு கட்டணம் இரண்டு மடங்கு அதிகமாக இருக்கும். இதற்கு உறுதுணையாக பல கண்காட்சிகளை நடத்துவோம். அம்மாவுக்கு வயசாயிடுச்சு, கஷ்டமா இருக்கும்.
அரசாங்கம் எங்களுக்கு மாதம் 60,000 தருகிறது, மேலும் 60,000 மூலம், நாங்கள் ஒரு நல்ல விடுதியை நடத்தலாம். நாங்கள் தரமான மற்றும் ஆரோக்கியமான உணவை வழங்குகிறோம். எந்த பிரச்சனையும் இல்லை என்பதை உறுதிப்படுத்தவும். தற்போது, கோடைக்கால முகாமில் குழந்தைகளுக்கு கல்வியின் முக்கியத்துவத்தை கற்பிக்க திட்டமிட்டுள்ளேன்.
கல்வி இன்னும் இரண்டாம் நிலைதான். குழந்தைகளுக்கு தங்குமிடம் மற்றும் உணவு கிடைக்கும். கெட்ட பழக்கங்களிலிருந்து விடுபடுங்கள். சமீபத்தில், எங்கள் சமூகத்தில் பெண்கள் பாலியல் ரீதியாக துன்புறுத்தப்படுவதையும், துன்புறுத்துவதையும் பற்றி பேச ஒரு வலைத்தளத்திலிருந்து எனக்கு அழைப்பு வந்தது. ஆனால், அதற்கு அவர்கள் மறுப்பு தெரிவித்திருந்தனர்.
நரிகுலம்பொது இடங்களில் தங்கி உறங்குகின்றன. அவர்களைச் சுற்றியுள்ள பல ஆபத்தான மனிதர்களால் அவர்கள் தொந்தரவு செய்வார்கள். மற்ற சமூகங்களை விட அதிக அச்சுறுத்தல்களை நாங்கள் எதிர்கொள்கிறோம். மேலும் தென்னிந்திய பெண்களை விட நமது உடல் வகைகள் வித்தியாசமாக இருப்பது தான் பொது மக்கள் நம் மீது கவனம் செலுத்த முக்கிய காரணம்.
நானும் பலமுறை கொடுமைப்படுத்தப்பட்டிருக்கிறேன். நமது சமூகம் மிகவும் கண்டிப்பான சமூகம். அதை வீட்டில் சொன்னால் மற்ற பெண்கள் படிக்க விடமாட்டார்கள். இந்த சூழல் இப்பள்ளியை நடத்துவதில் சிரமத்தை ஏற்படுத்துகிறது.
நரிக்கூர் சமூகத்தின் முதல் பெண் பொறியாளர் என்ற பெருமையை பெற்றுள்ள ஸ்வேதா, பட்டப்படிப்பு முடிந்து கேம்பஸ் இன்டர்வியூ மூலம் சண்டிகரில் வேலை கிடைத்தது.